Son güncelleme tarihi 29 Ağustos 2023
Çocuğunu yatılı okula göndermeyi düşünen aileler için yazıyorum..
Siz olsanız hayatınızı anlatmaya nereden başlardınız? Ben, gözlerimi kapatıp, geçmişi düşünmeye başladığımda zihnimde beliren o her zamanki görüntü ile başlayacağım.
İzmir Fahrettin Altay Bulvarı… Yatılı olarak okuduğum okulun yatakhanesinin önünde bir banka oturmuşum, annem ve babam hafta sonu beni ziyarete gelmiş, ziyaret sonu Pazar günü dönüş otobüsüne yetişmek için beni yatakhanenin önüne bırakmışlar, garaja gitmek için yolun karşısına geçiyorlar… Yatakhane bir tepenin yamacına kurulu, onları bir kalenin surlarından seyreder gibi, yukarıdan seyrediyorum. Ara ara ıslak gözlerle arkalarına bakıyorlar, her göz göze gelişimizde onlara el sallıyorum.
Bu satırları yazdığım anda kırk dokuz yaşındayım ve bu süre içinde biriken anılarım içerisinde bu görüntü hep en önde, tüm anılarıma baskın ve hiç değişmedi… İzmir’de, özel bir okulda yatılı olarak okuyordum. Daha 12 yaşındaydım.
Evet, İzmir’de özel bir okulda yatılı olarak okuyordum, evimiz Manisa’nın Gördes kazasındaydı. Okulda Gördes’ten gelen bir tek ben vardım. Arabamız yoktu. Bu yüzden ailem hafta sonları beni almaya gelemiyordu. Ulaşım sorunları ve ekonomik sebeplerle her hafta eve gidemiyordum. Hatırladığım kadarıyla döngü üç haftada bir olacak şekilde hafta sonları benim Gördes’e evimize gitmem şeklindeydi. Bir sonraki hafta sonu annem ve babam veya sadece birisi bir günlüğüne beni ziyarete gelirdi. (İzmir’de kalacak yerimiz yoktu, otele verecek paramız da yoktu, bu sebeple ailem ancak günübirlik ziyarete gelebiliyordu.) Sonraki hafta ise, evci iznine ayrılmamış diğer arkadaşlarımla birlikte bir ziyaretçim olmadan, hafta sonunu okulda geçirirdim.
Buraya kadar her şey olağan görünüyor. Belki okulda da her şey yolunda gitseydi veya ben dik başlı bir çocuk olmak yerine, diğer onlarca çocuk gibi olabilseydim, çok da sorun yaşamadan bu dönemi atlatabilirdim.
İlk yorum yapan siz olun