Mutluluğu Aramak

Hep mutluluğu aradım ben. Taa çocukluğumdan beri… Bir çok kez bulduğum da oldu. Ama hep aramak zorunda kaldım. Mutsuz edecek şeylerle mücadele etmek, onları yenmek, yenemediysem de kabullenmek zorunda kaldım. Hayat herkes için böyle midir, bu yaşanan hayatın ta kendisi midir, bilemeyeceğim. Ama çocukluğuma hep üzülerek bakarım. Oysa çoğunlukla mutlu bir çocukluktu… Bu mutluluğu arayışımdaki çabaya acırım… Bu çabayı göstermek zorunda kalışıma… Hayatımdaki toksik insanlarla mücadeleme… Bu mücadelelerde aldığım yaralara…

Şimdi 50 yaşındayım. Bakıyorum da pek bir şey değişmemiş hayatımda. Hala aynı çabalar devam ediyor… İnsanların bencillikleri ile mücadele etme, insanların yüksek egolarına maruz kalma… Yine bi mutluluk arayışı…

Hep bir geri adım atma dürtüsü. Kendimi haklıyken bile haksız hissetmem. Celladıma bile üzülebilecek bir yapım var. Hemen yelkenleri indiriveriyorum. Karşımdakinin üzülmesine dayanamıyorum. Sonra bana olan acımasız tavırlarına maruz kalınca, “Bu insan için mi üzülmüştüm ben” diye sorarken buluyorum kendimi.

Bu sefer böyle olmaz umarım…

Hey, mutluluk, NEREDESİN?